Kağıdım ve kalemim
Bazen tıkanıp kalıyor insan. Yazmak istiyor, ama eli kaleme gitmiyor. Hadi kalemi tuttu diyelim, ama aklında biriken öbek öbek olmuş düşünceler bir türlü bir hamlede dökülemiyor kalemin ucundan kağıda. İşte o zaman bir hüzün ve mutsuzluk kaplıyor benliği. Kalkıyorsunuz masadan, günlük rutin işlere devam. Bir hengame, bir koşuşturma. Günlük ne olması gerekiyorsa hayatın içinde idame ettiriyorsunuz. Ama yinede eksik taşlar var, hiçbir şey yerli yerinde değil. Günler geçiyor belki, ama siz çözemiyorsunuz ne olduğunu ya da ne olmadığını. Masaya oturup her kalkışımızda yazamamanın verdiği sıkıntıyla bomboş uzaklaşıyoruz oradan. Dökülemiyor ki cümleler kağıda. Sıkıştı kaldı bir yerlerde. Çıksada rahatlasa dercesine! Günler ve haftalar süren hatta ayları bulan bu kısır döngü içinde süregelen hayatta eksik kalan tek parça belkide mutsuzluğumuzun noktası yazamamak. Hayatımızdaki eksik parça. Kalemden kağıda döküldüğü an, işte o an, yapbozun parçaları nasıl da tıkır tıkır işler hale gelir. Bi bakmışsınız sayfa dolmuş, ama yetmez daha akacak yığınla düşünce vardır, sayfaları çevirirsiniz birer birer. Birkaç sayfayı dolduruverirsiniz bir anda. Bitirdiğinizde ve kaleminizi masaya bıraktığınızda o belli belirsiz tebessüm belirir yüzünüzde. Rahatlamanın ve tekrar ben olabilmenin, kağıt ve kalemle buluşabilmenin mutluluk ifadesidir. Sonrasında akar günlerce düşünceler kalemden kağıda doğru. Tıkanıklık çözülmüştür. Hayatın koşuşturmasında eksik parçalar yerini bulmuştur. Bir kağıt bir de kalem. Ve düşüncelerim. Beni ben yapan ve mutlu kılan.