Çocukluğumun oyunları
Hatırlıyorum. Dayımın tahtakalede oyuncakçı dükkanı vardı. Babam her ziyaretinde yeni bir oyuncakla dönerdi. Oyuncakları gördüğümde sevinirmiydim anımsamıyorum. Belkide o zamanlar oyuncaklara alışık olmadığımdan iz bırakmamıştır. Aklımda kalan, o çuvalı boşaltıp karıştırıp tekrar topladığım. Sonrasında çuvalı bir kenara atıp sokağa atardım kendimi.Evimizin tam karşısında, evin çatısına kadar sarkan, yabani kestane ağaçları vardı. Sonbohar gelince, teker teker, keskin bir sesle, kestaneler sokağa yada çatıya düşerdi. Elimizi kesmeyecek, küçük ve ucu sivri bir cam parçası bulup, kestaneyi incecik kabuğu kalana kadar oyardık. Aklımızca tabak, çanak , bardak yapardık. Taşla dövdüğümüz kiremit tozlarıyla, su , yemeğimizin malzemeleri olurdu. Misafir ağırlardık. Bazende tam ortasından incecik bir delik açıp, ipe sıralar, kolye yapardık.
Kestanenin hatırladğım en keyifli hali zıp zıp haliydi. Koca bir poşete doldurur adanın en dik yokuşunun başına geçip, hep beraber kestane torbalarını yokuş aşağı bırakırdık. Pinpon topu gibi zıplayan yüzlerce kestaneyi izlerken yerimizde duramazdık. Bir yandanda birbirimize bakıp gülümser, kolumuzu ayağımızı nereye sığdıracağımızı bilmeden bizde zıplardık.
Çocukluğumun bizi tüketmeyen oyunları vardı. Sıkılmazdık. Aynı oyunu bir daha, bir daha oynardık. Her tekrar, aynı mutluluğu yüzümüze işlerdi. Islak, toprak zemin üstünde oynadığımız çivi oyununda başarmanında keyfine varırdık. Marifet, çivilerin arasında oluşan dar boğazlardan geçebilmek için, çiviyi en doğru yere saplayabilmekti.
İstop, yakantop, saklambaç.... Oyun dediğin sokakta başlardı evde devam ederdi. Çekmeceleri karıştırarak bulduğum kumaş parçalarını kesip biçip, bebek elbisesi yapardım. Birde kağıt bebeklerimize yaptığımız kağıt elbiselerimiz vardı. Çizer, boyar giydirirdik.
Çocukluğumun oyunları. Yazarken bile gülümsüyorum. Seviyorum onları, içimde besliyorum. Biliyorum, mutluluk onlarla yeşermişti ki hala kar yağdığında sekerek yürüyebiliyorum.